U serca pastukała viečnaść,
I serca ciapier nie śpiavaje.
Ty – dumak maich niedarečnaść,
Ty – son. Mnie Ciabie nie chapaje.
Ty – ptuška, jakuju kałiści
Łaviŭ ja, nie majučy siłaŭ,
Viasnoju pazbaŭlenych iścin
I letam padrezanych kryłaŭ.
Iznoŭ niedapisany vieršy.
Ja ich dapisać nie paśpieju,
Bo vosień, jašče nie zhareŭšy,
Na horad nakinie zavieju.
I budzie ŭ sumioty chavacca
Zimoju spałochany horad,
A pieśnia z dušy vyryvacca,
Pačućci kidajučy ŭ choład.
|
|
